معنی بی دیده در لغت نامه دهخدا

از: بی + دیده، بی چشم. نابینا. (آنندراج) (ناظم الاطباء). بی بصر. (مجموعۀ مترادفات). کور. ضریر. اعمی. (یادداشت مؤلف) :، خس طبع را چه مال دهی و چه معرفت، بی دیده را چه میل کشی و چه طوطیا.، خاقانی.، به بی دیده نتوان نمودن چراغ، که جز دیده را دل نخواهد بباغ.، نظامی.، خاصه مرغ مردۀ پوسیده ای، پرخیالی اعمیی بی دیده ای.، مولوی.، در خاک چو من بیدل و بیدیده نشاندش، اندر نظر هرکه پریوار برآمد.، سعدی.، حکایت بشهر اندر افتاد و جوش، که بی دیده ای دیده برکرد دوش.، سعدی.، به بی دیده ای گفت مردی که کوری !، بدو گفت بی دیده، کوری که کورم.، (از یادداشت مؤلف).، رجوع به دیده شود.،، حیوان که صفت ناطقی ندارد. غیرناطق. و این صفت درباره حیوان گاه جلب ِ عطوفت یا ترحم یا حمایت بکار رود:، بیامد بکشت آن گرانمایه را، چنان بی زبان مهربان دایه را.، فردوسی.، ز خون چنان بی زبان چارپای، چه آمد بر آن مرد ناپاکرای.، فردوسی.، این بخشایش و ترحم کردن بس نیکوست خاصه بر این بی زبانان.... چون گربه و مانند وی. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 201).، شهنشه برآشفت و گفت ای جوان، ز حد رفت جورت بر این بی زبان.، سعدی.،، بی لسان و گنگ و خاموش. (آنندراج). لال و گنگ و خاموش. (ناظم الاطباء) :، از ایشان کسی روی پاسخ ندید، زن بی زبان خامشی برگزید.، فردوسی.، بی زبانان با زبان بی زبانی شکر حق، گفته وقت کشتن و حق را بزندان دیده اند.، خاقانی.، اگر مرغ زبان تسبیح خوانست، چه تسبیح آرد آنکو بی زبانست.، نظامی.، در آن حضرت که آن تسبیح خوانند، زبان بی زبانان نیز دانند.، نظامی.،، خاموش. (آنندراج) (ناظم الاطباء). ساکت:، گویا ولیکن بی زبان، جویا ولیکن بی وفا.، ناصرخسرو.، گرچه تفسیر زبان روشنگر است، لیک عشق بی زبان روشنتر است.، مولوی.، سخنها دارم از درد تو در دل، ولیکن در حضورت بی زبانم.، سعدی.، زبان درکش ای مرد بسیاردان، که فردا قلم نیست بر بی زبان.، سعدی.،، کنایه از آنکه نهایت محجوب و باشرم است. محجوب در گفتار. (یادداشت مؤلف)، صفت جماد. که سخن گفتن نتواند:، زبان آوران رفته از هر مکان، تضرع کنان پیش آن بی زبان (بُت) .، سعدی.،، غیرفصیح که عقده بر زبان دارد:، شوخ چشمی بین که میخواهد کلیم بی زبان، پیش شمع طور اظهار زباندانی کند.، صائب.،، کنایه از آدم پخمه. (یادداشت مؤلف). بی دست و پا. عاجز در زبان آوری. غیرفصیح:، که یک ره بدین شوخ نادان مست، دعا کن که ما بی زبانیم و دست.، سعدی